Wybrane fragmenty nauczania papieży odnośnie do Intronizacji Jezusa Króla

Uznanie Pana Jezusa Królem indywidualnie i zbiorowo jest zgodne z Ewangelią – prawdę tę potwierdzają również papieże:

Ojciec Święty Pius XI – Encyklika Quas primas (1925 r.)

Papst_Pius_XI._1JS_1Błądziłby bardzo ten, kto by odmawiał Chrystusowi Człowiekowi władzy nad jakimikolwiek sprawami doczesnymi (…) Niech więc rządcy państw nie wzbraniają się sami i wraz ze swoim narodem oddać królestwu Chrystusowemu publicznych oznak czci i posłuszeństwa, jeżeli pragną zachować nienaruszoną swą powagę i przyczynić się do pomnożenia pomyślności swej ojczyzny.

Ojciec Święty Pius XII – Encyklika
Summi pontificatus (1939 r., nr 6)

A więc głównym złem, z powodu którego świat współczesny popadł w duchowe i moralne bankructwo oraz ruinę, jest niegodziwe i zaiste zbrodnicze usiłowanie, by pozbawić Chrystusa Jego Królewskiej władzy, a także nieprzyjęcie nadanego przez Chrystusa prawa prawdy oraz odrzucenie prawa miłości, które jako Boskie tchnienie jest życiodajną treścią i mocą Jego władania.

Ratunek i zbawienie dla współczesnego człowieka znajduje się tylko w czci dla Chrystusa jako Króla, w uznaniu uprawnień wynikających z władzy, jaką On sprawuje, oraz w doprowadzeniu do powrotu poszczególnych ludzi i całej ludzkiej społeczności do chrześcijańskiego prawa prawdy i miłości.

Ojciec Święty Benedykt XVI

Święto Chrystusa Króla jest świętem świeżej daty, lecz jego treść jest tak stara, jak sama wiara chrześcijańska, albowiem słowo „Chrystus” nie jest niczym innym, jak greckim tłumaczeniem słowa „Mesjasz”: pomazaniec, król. Jezus z Nazaretu, ukrzyżowany „Syn cieśli”, jest tak bardzo Królem, że tytułem Królewskim stało się Jego Imię. Nazywając siebie samych chrześcijanami, określamy się sami jako ludzie Króla, jako ludzie, którzy uznają w Nim Króla
(w: Służyć prawdzie, Wrocław 1986, s. 368);

Mędrcy oddali pokłon zwykłemu Dziecku w objęciach Jego Matki Maryi, ponieważ w Nim rozpoznali źródło dwojakiego światła, które ich prowadziło, światła gwiazdy oraz światła Pisma. Rozpoznali w Nim Króla żydowskiego, chwałę Izraela, a także Króla wszystkich narodów (06.01.2006 r., Msza święta w Uroczystość Objawienia Pańskiego).

Jezus niejednokrotnie jest ignorowany, jest wyśmiewany, jest ogłaszany Królem przeszłości, ale nie teraźniejszości, a tym bardziej nie jutra, jest spychany do lamusa spraw i osób, o których nie powinno się mówić na głos i w obecności innych. Jeśli (…) napotykacie na tych, którzy pogardzają fundamentem, na którym budujecie, nie zniechęcajcie się! Wiara mocna musi przejść przez próby. Wiara żywa musi ciągle wzrastać. Nasza wiara w Jezusa musi często się konfrontować z niewiarą innych, by pozostać naszą wiarą na zawsze (27.05.2006 r. – spotkanie z młodzieżą na Błoniach krakowskich).

Warto tu także przytoczyć wypowiedź byłego Sekretarza Kongregacji Nauki Wiary, abpa Angelo Amato, który zapytany, czy jest uprawione, by nazywać Chrystusa Królem Polski – odpowiedział: Skoro wy w Polsce nazywacie Matkę Bożą Królową Polski, to dlaczego nie chcecie nazywać Chrystusa Królem Polski? (Biuletyn „Samorządna Polska”, nr 6, O Polskę Chrystusową, Kraków, luty 2008).

Katolicy polscy oraz osoby związane i współpracujące z Ruchem Obrony Rzeczypospolitej „Samorządna Polska”, mający na uwadze nauczanie papieży, że Jezus jest Królem wszystkich narodów oraz, że ratunek i zbawienie współczesnego człowieka znajduje się tylko w czci Chrystusa jako Króla, pragną uznać Jezusa Chrystusa swoim Królem, Królem Polski. W tej doniosłej sprawie zwracają się do swoich Pasterzy, prosząc ich o organizowanie modlitw w tej intencji.